บทที่ 8

พอดีกับที่เอมิลิโอวางสาย เขาก็รีบกลับมาพร้อมกับสีหน้าขอโทษขอโพยแล้วพูดกับฟิลิปว่า "คุณฟอสเตอร์ครับ ผมต้องขอโทษจริงๆ แต่มีเรื่องด่วนที่ฝ่ายธุรการที่ผมต้องไปจัดการเดี๋ยวนี้เลยครับ ผมเกรงว่าวันนี้คงจะพาคุณชมมหาวิทยาลัยต่อไม่ได้แล้ว"

ฟิลิปยังคงรักษาท่าทีสงบนิ่ง สีหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ "ไม่เป็นไรครับ คุณแบลร์ ไปจัดการงานของคุณเถอะ บางทีลูกศิษย์คนเก่งของคุณคนนี้อาจจะพาผมเดินชมแทนได้"

เอมิลิโอหันไปหาแคทเธอรีน สั่งเธอสั้นๆ สองสามประโยคก่อนจะรีบเดินจากไป

แคทเธอรีนประสานมือไว้ด้านหลังอย่างขี้เล่น ดวงตาของเธอเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ยั่วยวนขณะจ้องมองไปที่ฟิลิป

ม่านตาของฟิลิปหดลงวูบหนึ่ง

ภาพความทรงจำในคืนนั้น—ภาพของแคทเธอรีนที่บิดกายเร่าร้อนด้วยความสุขสมอยู่ใต้ร่างเขา—ผุดขึ้นมาในความคิดอย่างฉับพลัน

เขาเอื้อมมือออกไปตามสัญชาตญาณเพื่อคว้าข้อมือเรียวของเธอไว้

แต่แคทเธอรีนราวกับล่วงรู้ความคิดของเขา เธอจึงก้าวถอยหลังอย่างนุ่มนวลเพื่อรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยระหว่างกัน

ใบหน้าของเธอยังคงประดับด้วยรอยยิ้มที่ดูไร้เดียงสา แต่ดวงตากลับทอประกายแห่งชัยชนะอย่างขี้เล่น

แคทเธอรีนรู้วิธีจุดไฟปรารถนาในตัวเขาเสมอ

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของฟิลิปก็สั่นไม่หยุดอยู่ในกระเป๋ากางเกง

เขาเหลือบมองหน้าจอที่แสดงชื่อผู้โทรเข้าและเห็นว่าเป็นเอลิซาเบธ ฟอสเตอร์ น้องสาวของเขา—แม่ของเจมส์

ฟิลิปกดรับสาย สีหน้าของเขากลับไปเย็นชาตามแบบฉบับของเขาทันที

"ฟิลิป!" น้ำเสียงแหลมสูงและเกรี้ยวกราดของเอลิซาเบธดังออกมาจากสาย "เจมส์กำลังทำตัวอุกอาจมากขึ้นทุกวัน ไปประกาศต่อหน้าคนอื่นว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนของเขา! แล้วตระกูลวิลสันจะคิดยังไง? พี่ต้องช่วยฉันจัดการผู้หญิงคนนี้ ถ้าหล่อนไม่ยอมเลิก ก็ไล่ออกจากไบรตันฟิลด์ไปเลย!"

ฟิลิปฟังอย่างเงียบงัน แววตาของเขายากจะคาดเดา

"ได้" เขาตอบ ริมฝีปากบางแทบไม่ขยับ "ฉันจะจัดการเอง"

แคทเธอรีนยืนเล่นรับแสงแดดด้วยท่าทีเบื่อหน่าย จนกระทั่งเธอเห็นฟิลิปวางสายแล้วเดินตรงมาหาเธอ

"คุณฟอสเตอร์ หิวไหมคะ" น้ำเสียงของแคทเธอรีนอ่อนหวานและเย้ายวน สั่นสะเทือนหัวใจของฟิลิปเบาๆ "ให้ฉันพาไปลองชิมเมนูพิเศษของโรงอาหารเราไหมคะ"

สีหน้าของฟิลิปยังคงเรียบเฉย "ไม่จำเป็น ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ"

พูดจบ เขาก็สาวเท้าไปยังร้านขนมหวานที่อยู่ใกล้ๆ

ฟิลิปมองแคทเธอรีนนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม เขาหยิบสมุดเช็คกับปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อด้านในอย่างใจเย็น นิ้วเรียวยาวของเขาจรดเขียนตัวเลขหลายหลักลงไปอย่างชำนาญก่อนจะวางเช็คไว้ตรงหน้าเธอ

แคทเธอรีนหยิบเช็คขึ้นมา ดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความอยากรู้เมื่อเห็นจำนวนเงินบนนั้น

สิบล้านดอลลาร์!

ริมฝีปากแดงสดของเธอเผยอออกเล็กน้อย หลุดเสียงออกมาเบาๆ อย่างชื่นชม

เธอใช้นิ้วเคาะขอบเช็คเบาๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองฟิลิปด้วยรอยยิ้มขี้เล่นและยั่วยวน "คุณฟอสเตอร์ ใจกว้างจังเลยนะคะ นี่เป็นค่าตัวสำหรับคืนนั้นของเรา หรือว่าเป็นเงินค่าปิดปากกันแน่คะ"

ฟิลิปส่งสายตาเย็นชาให้เธอ "อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย คุณไม่มีค่ามากขนาดนั้น"

แคทเธอรีนไม่ถือสา ตรงกันข้าม เธอกลับเอนตัวไปข้างหน้า ใช้มือเท้าคาง

เธอเบิกตากลมโตแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา "เป็นไปได้ยังไงกันคะ หรือว่าคืนนั้นคุณไม่พอใจ 'บริการ' ของฉันเหรอคะ"

เธอพูดเสียงแผ่วเบา "ฉันจำได้ว่าคุณมีความสุขมากเลยนะคะ"

ในหัวของฟิลิปฉายภาพความบ้าคลั่งและไร้การควบคุมในคืนนั้นขึ้นมาทันที—ภาพของเธอที่กำลังเบ่งบานอยู่ใต้ร่างเขา

ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นลงโดยไม่ตั้งใจ และแววตาของเขาก็ดูคมเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

แคทเธอรีนสังเกตเห็นปฏิกิริยาเล็กน้อยนั้นของเขาและแอบยิ้มในใจ แต่สีหน้ายังคงความไร้เดียงสาเอาไว้

"แล้วสรุปว่าเงินก้อนโตนี่มีไว้เพื่ออะไรกันแน่คะ" เธอคาดคั้น

ฟิลิปควบคุมตัวเองได้ น้ำเสียงของเขากลับมาเย็นชาห่างเหินดังเดิม "ผมให้คุณสิบล้านดอลลาร์เพื่อให้เลิกกับเจมส์ เดี๋ยวนี้"

แคทเธอรีนหัวเราะเบาๆ ราวกับได้ฟังเรื่องตลกขบขัน ใบหน้าของเธอแสดงความดูแคลนอย่างไม่ปิดบัง "คุณฟอสเตอร์ คุณเห็นฉันเป็นขอทานหรือคะ เจมส์สัญญากับฉันว่าจะให้ตำแหน่งคุณนายเวสต์ พร้อมกับหุ้นในบริษัทของเขา เงินแค่สิบล้านของคุณเมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาเสนอให้แล้ว มันแทบจะไม่มีค่าให้พูดถึงเลยว่าไหมคะ"

ฟิลิปขมวดคิ้วเล็กน้อย ความไม่พอใจฉายชัดขึ้นเรื่อยๆ “โลภมากจริง”

แคทเธอรีนลดเสียงลงเจือแววยั่วยวน “ฟิลิป”

วิธีที่เธอเอ่ยชื่อเขาอย่างยั่วยวนนั้นทำให้ใจเขาหวั่นไหว “ลองคิดดูสิคะ ถ้าฉันได้เป็นภรรยาของเจมส์จริงๆ สิ่งที่ฉันจะได้ในท้ายที่สุดมันมากกว่านี้เยอะ แล้วตอนนี้คุณคิดว่าเงินแค่นี้จะซื้อฉันได้เหรอคะ”

สีหน้าของฟิลิปยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ทว่าดวงตาของเขากลับเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง “ฝันไปเถอะ พี่สาวของฉันไม่มีวันยอมให้คนพื้นเพอย่างเธอเข้าตระกูลเวสต์หรอก อีกอย่างนะ” เขาหยุดเว้นจังหวะ น้ำเสียงคมขึ้น “ชาร์ล็อตต์คือคู่หมั้นอย่างเป็นทางการของเจมส์ เป็นลูกสาวของตระกูลวิลสัน แล้วเธอเป็นใคร ก็แค่ของเล่นที่อีกไม่นานเขาก็จะเขี่ยทิ้ง”

รอยยิ้มของแคทเธอรีนชะงักไปชั่วครู่ แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว เธอยังเสริมด้วยน้ำเสียงที่แฝงความภูมิใจในตัวเอง “แต่เจมส์บอกว่าเขารักฉันอย่างหัวปักหัวปำและจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากฉันนี่คะ!”

ฟิลิปหัวเราะอย่างเย็นชา ราวกับได้ยินเรื่องตลกที่น่าขันที่สุด “แล้วเธอก็เชื่อเรื่องไร้สาระที่เขาใช้หลอกเธอขึ้นเตียงเนี่ยนะ แคทเธอรีน อย่ามาทำเป็นใสซื่อกับฉัน”

เมื่อแคทเธอรีนรู้ว่าการแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาไม่ได้ผล รอยยิ้มยั่วยวนของเธอก็ค่อยๆ เลือนหายไป เธอหยิบเช็คขึ้นมาแล้วใส่ลงในกระเป๋าสตางค์

ฟิลิปมองเธอยอมรับเช็ค กรามที่ขบแน่นของเขาผ่อนคลายลงเล็กน้อย ด้วยเชื่อว่าในที่สุดเธอก็ยอมรับความจริง

ทว่า ในขณะที่เขาคิดว่าเรื่องราวจบลงแล้ว แคทเธอรีนก็เงยหน้าขึ้น

สีหน้าขี้อายหรือยั่วยวนหายไป ถูกแทนที่ด้วยแววตาท้าทาย ขณะที่สายตาเร่าร้อนของเธอจับจ้องไปที่ฟิลิป

“เงิน...ฉันรับไว้ ส่วนเรื่องจะเลิกกับเจมส์...ฉันอาจจะพิจารณาดู” น้ำเสียงของเธอเนิบนาบ แต่ละคำพูดผ่านการไตร่ตรองมาอย่างดี จากนั้น เธอก็ยื่นข้อเสนอที่น่าตกใจนั่นออกมา

“แต่ฟิลิปคะ แทนที่จะไปเป็นภรรยาของหลานชายคุณ ทำไมคุณไม่แต่งงานกับฉันแทนล่ะ”

ดวงตาของเธอเป็นประกายซุกซน “ลองคิดดูสิคะ...ถ้าฉันได้เป็นอาของเจมส์แทนล่ะ มันจะไม่น่าสนใจกว่าเหรอ”

ก่อนที่ใบหน้าของฟิลิปจะมืดครึ้มลงอย่างเต็มที่ เธอก็ลุกขึ้นและเดินออกจากร้านกาแฟไปอย่างสง่างาม

นานหลังจากที่แคทเธอรีนลับสายตาไปแล้ว ฟิลิปยังคงจ้องมองแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไป ราวกับต้องมนตร์สะกด

จนกระทั่งอเล็กซ์เข้ามาเรียกนั่นแหละ ฟิลิปถึงได้หลุดออกจากภวังค์

ในรถ อเล็กซ์ยื่นซองจดหมายปิดผนึกให้เขา “คุณฟอสเตอร์ครับ นี่คือข้อมูลที่คุณต้องการ”

ฟิลิปเปิดซองและหยิบกระดาษหลายแผ่นออกมา

มันคือรายละเอียดชีวิตของแคทเธอรีน

แคทเธอรีน เลวิน เพศหญิง อายุ 24 ปี

พ่อแม่เป็นพนักงานเกษียณอายุธรรมดา มีพื้นเพเป็นคนสามัญ

ห้าปีก่อน เธอเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยการแพทย์ไลท์ด้วยคะแนนยอดเยี่ยม รักษาผลการเรียนดีเด่นมาโดยตลอด และเป็นหนึ่งในนักศึกษาคนโปรดของบรรดาอาจารย์

สามเดือนก่อน เจมส์เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล และอาจารย์ของแคทเธอรีนก็บังเอิญเป็นแพทย์เจ้าของไข้ของเขา ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงพัฒนาไปเป็นความรัก

ประวัติของเธอขาวสะอาด ทุกรายละเอียดสามารถตรวจสอบได้และไร้ที่ติ

หากฟิลิปไม่รู้เรื่องการมีอยู่ของเอมิลี่ เขาอาจจะเชื่อไปแล้ว

อเล็กซ์สังเกตสีหน้าของเจ้านายผ่านกระจกมองหลัง และถามอย่างระมัดระวัง “คุณฟอสเตอร์ครับ ประวัติของคุณแคทเธอรีนดูไร้ที่ติมาก เรากำลังคิดมากไปหรือเปล่าครับ”

ฟิลิปโยนเอกสารทิ้งไปด้านข้าง นิ้วเรียวยาวของเขาเคาะเข่าเป็นจังหวะ

เขาไม่เชื่อเด็ดขาด

ลูกสาวคนงานธรรมดาๆ จะเจ้าเล่ห์และกล้าดีเล่นกับไฟต่อหน้าฟิลิปได้อย่างไร

นักศึกษาแพทย์ธรรมดาๆ จะมัดใจเจมส์ได้อย่างหมดจดในเวลาเพียงไม่กี่เดือนได้อย่างไร

ประวัติที่สมบูรณ์แบบเกินไปนี่แหละคือข้อน่าสงสัยที่ใหญ่ที่สุด

ริมฝีปากที่เคยเคร่งขรึมของฟิลิปบิดเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน

คิดว่าซ่อนตัวได้ดีแล้วงั้นเหรอ

หึ เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจิ้งจอกในคราบกระต่ายตัวนี้กำลังเล่นเกมอะไรอยู่

ในเมืองนี้ ไม่ว่าเธอจะใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไร ก็ไม่มีทางหนีไปจากเงื้อมมือของเขาได้พ้น